‘Elke zaterdagochtend maak ik een rondje door de Bossche binnenstad. Dat gezellige Bourgondische, dat is mijn wereld. Op het terras strijk je neer en raak je zo met iemand aan de praat die je niet kent.’ En praten kan 'ie, al zegt hij het zelf. Hij noemt het zijn kracht. Men weet snel wat men aan Jeroen heeft. Om de hete brij heen draaien is niks voor hem: ‘Ik ga geen kiekeboe spelen, zo zit ik niet in elkaar.’
Houten wijnkistjes
Kurage Verpakkingen werd elf jaar geleden opgericht door Jeroen Kurvers en zijn partner Monique Bolk. Het bedrijf is specialist op het gebied van verpakkingsmaterialen bestemd voor industrie, webshop en detailhandel. De ervaring met verpakken gaat echter veel langer terug. Jeroens ouders hadden een groothandel in verpakkingsmaterialen en zoonlief hielp al vanaf zijn negentiende mee in de zaak. Studeren wilde niet vlotten, maar de handel in illegale cassettebandjes en het draaien van plaatjes in discotheken in Den Bosch en Valkenswaard waren een leuke afl eiding naast het timmeren van houten wijnkistjes bij pa in het bedrijf. ‘Zo’n tien jaar later nam ik vier bedrijven over, waaronder het familiebedrijf’, zegt Jeroen.
‘Dat viel tegen. Een familiebedrijf overnemen gaat in 90 procent van de gevallen fout. Andere generatie, andere denkwijze. Ik geloof er in, maar slechts 10 procent van die overnames verlopen succesvol tenzij het overnameproces gefaseerd gaat.’ Zelf kreeg Jeroen te maken met zeven jaar trekken en duwen aan een verouderd concept eer de handtekening kon worden gezet. Toch werden de tien medewerkers er uiteindelijk veertig en kwamen er vestigingen in Warschau en Shanghai. In 2009 hield het echter op. ‘Vader riep altijd: ik ga voor het snelle dubbeltje en niet voor het langzame kwartje. Tegenwoordig werkt dat binnen ons bedrijf niet meer zo. Maar ik trek zelf ook het boetekleed aan. Teveel personeel, een te dure auto, teveel op en neer vliegen met businessclass.’
Stadsportretje
Door schade en schande word je wijzer. Hij leerde te focussen in de productgroepen golfkarton en draagtassen. ‘Dat is mijn ding. Daarin wil ik zo onafhankelijk mogelijk zijn. Ik kan met zes golfkartonfabrieken zakendoen. Oneerbiedig gezegd, ik speel ze alle zes in het belang van mijn klant tegen elkaar uit. Ik onderhandel het tot op de bodem uit, want dat doet mijn klant net zo.
Da’s handel. Ook ben ik minder impulsief dan vroeger. Ik slaap er eerst een nachtje over.’ Koppijn krijgt hij van de huidige bizar lange levertijden en hoge grondstofprijzen. Zo koopt hij al jaren zijn plakband bij een Italiaanse fabrikant. ‘Weet je wat die Silvio laatst tegen me zei? Ik heb geen lijm voor op de plakband, sorry. Onbegrijpelijk, toch? En onlangs voerde ik een order-stop voor Azië in. We zitten dit jaar al 41% in de plus en dat is erg fi jn, maar op deze manier ondernemen is toch minder. Door te blijven lachen, onder de mensen zijn, lekker te eten en op zijn tijd je succes vieren met een fl esje champagne, is deze periode goed door te komen.’ Laatst stond Jeroen nog met een stadsportretje in de krant. De volgende dag bereikten zo’n honderdtachtig appjes hem en nog steeds krijgt hij warme reacties op straat.
‘Stilzitten en een boek lezen kan ik niet. Maar van dit soort aandacht kan ik enorm genieten. Ik ga ook nooit naar zakenborrels om visitekaartjes uit te delen. Ik ga om een leuke tijd te hebben en mensen te ontmoeten.’
Enige in Nederland
Elke dag de ballen hoog houden en logistiek puzzelen is op dit moment vervelend en vermoeiend. ‘Maar ik kak niet in’, zegt hij monter. ‘Momenteel ben ik bezig met het maken van kartonnen pallets, een concept uit Zweden.’ Als enige in Nederland heeft Jeroen een machine in huis die bij grote e-fulfi lmentbedrijven de houten pallet vervangt door een pallet van milieuvriendelijk en duurzaam karton. Ook de bekende met lucht gevulde plastic kussentjes die als verpakkingsmateriaal worden gebruikt, weet de ondernemer te vervangen door gerecycled papier dat door een speciale machine volumineus wordt gevouwen. Deze business gaat volgens zijn zeggen nu al als een dolle. ‘Ik blijf lekker bezig’, zegt hij tot slot. ‘Maar in een volgend leven ga ik de hele dag op het terras zitten, naar mensen kijken.’
Tekst: Jeanette van Haasen
Fotografie: Kees Bennema