Toen ze er ineens alleen voor stond, zag ze geen andere keuze dan het bedrijf van haar man over te nemen. Het was een sprong in het diepe. ‘Ik ben van een onzeker meisje gegroeid naar een vrouw met zelfvertrouwen’, zegt Juul van Dun (37).

‘Toen we acht jaar geleden te horen kregen dat mijn man ongeneeslijk ziek was, had hij nog twee wensen. Trouwen en de wens dat ik zijn zaak over zou nemen. Op het eerste zei ik meteen ja. We trouwden in april en in juni was hij er niet meer. Zijn tweede wens wees ik af. Ik kreeg twee dagen van hem om daarover na te denken.’ Liefde, schuldgevoel, plichtsbesef en meer noopten Juul ertoe om de stap te wagen en de zaak van François van Dun voort te zetten. Ze had geen kennis van zaken, wist niet eens wat een btw-aangifte was en sprong in het diepe. Eerst nam ze met pijn en moeite ontslag bij Interpolis waar ze bijstandsverzekeringen behandelde.

Poppetje
‘Dat was een zware tijd voor me’, vertelt Juul, directeur en moeder van drie kinderen van elf, negen en vier. ‘De branche waarin ik me bevind is een specialistische. Het ziet er vanbuiten allemaal gezellig uit, maar binnen staat een fabriek. Ik snapte niets van de materie. François had altijd voor me gezorgd en in dat opzicht had ik een heel relaxed leventje. Mijn vriendinnen riepen nog: zo’n poppetje in zo’n bedrijf, dat kan toch niet! Maar het kon wél. Ik stapte het bedrijf in, stroopte mijn mouwen op en nam de gaten en vlekken op mijn kleding voor lief. Mijn schoonmoeder hielp me er bedrijfsmatig doorheen. Zij had alle vakkennis in huis en bracht die over op mij. En natuurlijk had ik alle steun van vrienden, familie en medewerkers. Ik had me voorgenomen het vak onder de knie te krijgen, ook al riep ik soms wanhopig dat ik het niet meer aankon.’

Medicijn
Van Dun Bierens Galvanotechnieken dat nu 116 jaar bestaat is een oppervlaktebehandelaar van metaal. In het bedrijf wordt metaal onder andere verzinkt, verchroomd en vernikkeld. Juul heeft de leiding over zeven medewerkers. Voor haar voelt de zaak inmiddels als haar kind. ‘De werkplek is mijn thuis geworden’, glimlacht ze. ‘Ik zou niet weten wat ik zonder mijn boys, zoals ik de mannen in de fabriek noem, moet. En zonder Suus, mijn administratieve kracht. Als ze er een dagje niet is, voelt de familie niet compleet. Aan rouwen ben ik eerlijk gezegd nooit toegekomen. Het beste medicijn nadat mijn man overleden was, was het dagelijks naar de zaak rijden om het voort te kunnen zetten. Ik had destijds geen keuze, moest alle ballen in de lucht houden. Inmiddels heb ik veel kennis en ervaring opgedaan en heb ik er een flink portie zelfvertrouwen bijgekregen.’

Ondersteboven
En toch heeft ze het gevoel dat ze zich in deze mannenwereld nog steeds moet bewijzen. Ze herinnert zich de eerste keer dat ze bij haar grootste klant op bezoek ging voor een gesprek. Met haar vrouwelijke uitstraling en een aktekoffertje in haar hand, stapte ze dapper op de ontmoeting af. ‘Daar kreeg ik een grote tekening van een productiemethode voor mijn neus geschoven’, weet Juul nog goed. ‘Vervolgens werd me naar mijn mening gevraagd. Ik begon er maar wat op los te kletsen en dat bleek ook nog het gewenste effect te hebben. Achteraf zei hij: Knap gedaan met een tekening die ondersteboven ligt.’ Nog steeds kijken mannen er een beetje raar van op als ze voor de eerste keer met Juul te maken krijgen. ‘Ik heb er voor moeten knokken om een relatie met mannen uit de branche op te bouwen, want de communicatie is anders. Meer zakelijk, to the point.’

Op zijn donder
Als ik vraag wat voor een baas Juul is, reageert ze: ‘Baas? Was ik maar méér baas. Het kost me moeite om iemand op zijn donder te geven omdat ik bang ben dat ik die persoon kwets. Het team zet zich tenslotte elke dag keihard voor de zaak in. Wat dat betreft ben ik maar een softie!’

Ondernemerstips van Juul van Dun:
• Bouw een sterk team op
• Blijf scherp met betrekking tot de markt
• Blijf betrokken bij je personeel
• Durf advies te vragen bij ervaren mensen
• Investeer slim