‘Ik kom uit het kleine Limburgse dorp Reuver. Vakantiepark De Lommerbergen, wat daar jaarlijks veel toeristen trekt, fascineerde mij als kind. Ik was verwonderd dat die Rotterdammers en Utrechtenaren ons dorp uitkozen voor hun vakantie. Zelf was ik aan de schoonheid van de omgeving gewend.’

Paulette Klei-Klinkers (57), algemeen directeur van Thiekon Constructie in Rijen, deed daarom, doelmatig als ze is, een opleiding aan de Hogeschool voor Toerisme en Verkeer in Breda. ‘Tijdens een stage merkte ik dat ik niet geschikt ben voor contact met consumenten, ze zeuren en klagen veel. Daar heb ik geen geduld voor.’ Lachend: ‘Ik moest mezelf ervoor behoeden dat er rake klappen zouden vallen. Business-to-businesscontact ligt mij beter.’

Taal van de Friezen
Aan het werk bij een ingenieursbureau in Heerenveen kon zij haar ei beter kwijt. ‘Ik hield me daar bezig met ruimtelijke ordening, het inrichten van de groene ruimte. Maar aan de taal van die Friezen kon ik geen touw vastknopen.’ Naast haar werk ging Paulette weer studeren. ‘Sociale psychologie. In eerste instantie in Groningen, maar toen ik een baan in Wageningen vond, studeerde ik uiteindelijk af in Nijmegen.’ Als omgevingspsycholoog deed ze wetenschappelijk onderzoek voor de Universiteit Wageningen.

Essentiële steun
‘We deden onder andere onderzoek voor het Ministerie van Landbouw. Ik was de eerste vrouwelijke omgevingspsycholoog in Nederland, maar had het na twaalf jaar wel gezien. Het vakgebied ontwikkelde niet mee met mijn specialisme.’ Juist op dat moment kwam Paulettes vader met de vraag of ze het bedrijf over wilde nemen. ‘Na een jaar met hem meegelopen te hebben, kocht ik het bedrijf. Het maakt staalconstructies voor woning- en utiliteitsbouw en heeft een eigen thermische verzinkerij. Ik ben gefascineerd door het proces van lassen, construeren en verzinken. We maken een essentieel steunend onderdeel van vele gebouwen.’

Koers geven
‘Wanneer je een grote magneet bij een Vinex-wijk, zoals Leidsche Rijn in Utrecht, zou houden, storten grote delen van de wijk in. Zoveel stalen steun van ons is daarin verwerkt. Onze processen zijn geborgd in technische normen en het is mijn taak om het bedrijf koers te geven. Onze bedrijfscultuur is zo Brabants als een worstenbroodje. Er werken hier 59 mannen en vier vrouwen, onder wie ik als directeur. Dat is misschien bijzonder maar ik sta niet zo stil bij mijn vrouw-zijn. Van mijn studie aan de toerisme-opleiding heb ik profijt, door de bedrijfseconomische bijvakken die ik daar volgde. Mijn studie psychologie helpt mij bij het leidinggeven aan de technische specialisten.’

Moeder was modern
‘Ik kom uit een ondernemersfamilie. Oma had een soort Bar-tabac, mijn tantes waren vrouwen van stavast en managers van grote gezinnen. Mijn moeder was modern. Zij koos voor een kleiner gezin van twee kinderen. Haar motto was: ‘Haaj dich neet te veul op aan de kal van de luuj’, trek je niets aan van andermans praatjes. Vaar je eigen koers en zorg dat je op eigen benen kunt staan. De raad van pa, die zelf altijd een staalbedrijf heeft gehad, was: pas op dat je je mensen niet te veel voor de voeten loopt. Durf iets aan ze over te laten. Onze jongens hebben zelf veel vakkennis opgebouwd en dragen verantwoordelijkheid. Ik vind het mooi om ze het beste uit zichzelf te laten halen. Dat is ook een thema in mijn huwelijk. Mijn man Geert en ik geven elkaar en onze twee zoons de ruimte. We begrenzen elkaar niet.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema