Eric Rath is net terug van een veertiendaags bezoek aan Amerikaanse klanten. ‘1800 km autorijden, elf vluchten, tien hotels, dertien gesprekken’. Als 98 procent van je bedrijfsactiviteiten uit export bestaat, staat persoonlijk contact met de klant gelijk aan veel reizen en kunnen omgaan met uiteenlopende culturen.

‘Maar dat maakt het juist interessant. Ik heb internationale marketing gestudeerd omdat ik graag de wereld in wilde. Het overgrote deel van onze klanten zit buiten Nederland. Je kunt dus wel stellen dat ik mijn doel heb bereikt’, glimlacht Eric Rath van Fluidwell.

Diep gegaan
Het verhaal van Fluidwell begon op 9 april 1993 in Veghel. In een schuurtje aan de Zuidkade van de Zuid-Willemsvaart. Daar bedacht Eric, samen met zijn broer, een besturingssysteem om melkpakken nauwkeurig af te vullen. ‘We hadden geïnvesteerd in een kleine flowcomputer die de signalen van een flowmeter kon verwerken. Melk was toevallig één van de eerste toepassingen. Die eerste vijf jaar zijn we echt diep gegaan. We hebben enorm gesprokkeld. Werden soms voor gek verklaard. Maar doorzetten en blijven geloven in wat je doet, is een wijze les die we van huis uit hebben meegekregen. Gelukkig werd ik ook goed gesteund door het thuisfront.’

Niets is zeker
De vastberadenheid loonde. Inmiddels is Fluidwell een belangrijke mondiale speler op het vlak van flowcomputers. Met bedrijven als Shell en BP tot klant. Erics visie op ondernemen is in de loop der jaren niet veranderd maar juist bevestigd. ‘We leven in een disruptieve maatschappij. Niets is zeker. Dus is het zaak een overlevingsstrategie op de lange termijn te hebben. In ons geval betekent het blijven focussen op een complexe nichemarkt die zeer internationaal gericht is en een lange horizon heeft. We zijn gespecialiseerd in de ellende van anderen. We maken complexe elektronische producten die onder barre omstandigheden - zowel in de Siberische kou als de Texaanse hitte - foutloos hun werk moeten doen .Vaak in explosiegevaarlijke omgevingen. We moeten dus ook voldoen aan de Amerikaanse, Europese en mondiale wetgeving ter zake. Gelukkig houden we van complexiteit. De bijzondere combinatie van nichemarkt en complexe regelgeving is tegelijk ook onze bescherming. Het maakt dat we niet snel te vervangen zijn. Anders dan de meeste beroepsgroepen worden we (vooralsnog) beperkt geraakt door de komst van internet.’ Dat Eric er twintig jaar over deed om een Japanse klant binnen te halen, ziet hij als exemplarisch voor hoe hij werkt: ‘We zijn niet geïnteresseerd in snel gewin. We denken op de lange termijn. En laten niet los.’

Voor in de keten
Verschillende generaties Rath gingen Eric voor in het ondernemerschap. Zijn overovergrootvader richtte een linnen- en damastweverij op. Zijn grootvader begon een (stoom)wasserij. Zijn vader runde een handelsbedrijf en deed in vloeistofmeters voor de tuinbouw. Heeft hij geleerd van hun respectieve successen of valkuilen? ‘Natuurlijk bracht mijn studie de nodige inzichten. Maar daarnaast heb ik goed gekeken naar mijn vader. Ik zag wat er goed ging en wat beter kon. En trok mijn conclusies. Ik besefte al snel dat het gaat om het verkrijgen van intrinsieke waarde voor je onderneming. Je moet zorgen dat je het begin van de keten bent. En dat intellectual property bij jou ligt. Het is belangrijk om steeds meer IP te creëren. Zodat ook de waarde van je bedrijf continu toeneemt.’

Hart voor Veghel
Een innovatief bedrijf als het zijne zou perfect passen in Eindhoven. Daar ligt immers het technologische hart van Nederland. Toch? ‘Ik blijf trouw aan Veghel. Ik ben er geboren en getogen. Wacht, ik laat je iets moois zien.’ Eric haalt zijn telefoon erbij en toont een foto van een maquette. ‘Dit heb ik gisteren van mijn medewerkers gekregen toen we vierden dat ik 25 jaar in dienst ben. Het onderschrift van de maquette luidt: ‘hart voor Veghel, de blik op de wereld’. Dat geeft perfect aan hoe ik erin sta. Het is hier goed toeven onder de rivieren. Wist je overigens dat Gerard Philips overwogen heeft zijn bedrijf hier in Veghel te vestigen?’, voegt Eric er fijntjes aan toe. 

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Marloes Kemps