Hij begon ooit met zes man, heeft er landelijk nu zeshonderdvijftig. Onlangs investeerde hij fors in de uitbreiding van zijn bedrijf. En toch, zenuwachtig wordt hij niet snel. Zijn naam is Wil Versteijnen.

‘Onze branche heeft de laatste tien jaar veel ontwikkelingen doorgemaakt’, zegt Wil Versteijnen (53), algemeen directeur van GVT Group of Logistics. ‘De wereld is
door digitalisering in de gehele branche ontzettend versneld en hiermee is de druk op levertijden omhoog gegaan. Daarom hebben we moeten groeien om een schaalgrootte
te creëren. Je moet als organisatie strak staan in een zeer competitieve wereld. Dit is ook de reden waarom ik onlangs fors heb geïnvesteerd, ik wil klaar zijn voor de toekomst.’ Deze investering betreft een vernieuwde automatisering, de huisvesting is aangepakt en er is sprake van uitbreiding van een terminal. Een keuze die voor Versteijnen ook met verantwoordelijkheid te maken heeft. ‘Mijn klanten en leveranciers nemen een dominante positie in het Brabantse bedrijfsleven in en daar ben ik me van bewust’, legt de ondernemer uit. ‘Die relaties wil je behouden. Maar daar moet je nooit zenuwachtig van worden. Als het onderbuikgevoel niet goed is, moet je het niet doen. Je bent continu aan het verbeteren. Mijn doel was om begin 2016 klaar te zijn met alle aanpassingen en dat gaat lukken. Iemand moet de maat aangeven en deze rol gaat me redelijk goed af.’

Soms een illusie
Altijd weg en onderweg. En ambities waarmaken. Versteijnen bevestigt dat ondernemen zeker iets van hem vergt. ‘Ik ben veel in gesprek met klanten’, legt hij uit. ‘Ik wil weten waar de behoeftes liggen en wat men van me verwacht. We bespreken kansen en bedreigingen. Het is niet zo dat de klant bepaalt welke koers ik vaar, maar hij geeft daar wel voor een deel sturing aan. Mooi is dat je ziet dat klanten in de loop van de tijd steeds meer partners worden met wie je gelijkwaardig aan tafel zit.’ De andere kant van samenwerking kent Versteijnen echter ook: de romantiek van samenwerking is soms een illusie. Loyaliteit stopt daar waar samenwerking imagoschade toebrengt of vertragend werkt. ‘Je kunt samenwerken uit armoede of omdat je elkaar verder helpt’, stelt hij. ‘In het eerste geval moet je vaak tactvol en diplomatiek zijn. Ik noem dit het cosmetisch wegwerken van foutjes. Je gaat een partner immers niet afschieten aan tafel. Maar zo op mijn tenen lopen is niets voor mij. Daarom houd ik liever zelf de touwtjes in handen.’ letterlijk zelfs. Hij heeft geen secretaresse, maar houdt al jaren zijn eigen agenda bij.

Jonge mensen
Schaalgrootte of niet, ook Versteijnen moet dealen met kansen en bedreigingen. Zoals
het bedrijf naar de volgende generatie brengen. ‘Als we de helft van de groei die we
de afgelopen zeven jaar gehad hebben zouden realiseren, dan groeien we te hard als bedrijf en dat wil ik niet. Ik wil wel groeien, maar gecontroleerd. Groei moet meerwaarde blijven schenken en tot synergie blijven leiden. Een andere uitdaging is jonge mensen aantrekken en het imago doorbreken dat de transport en logistieke wereld alleen uit auto’s en ronkende motors bestaat. Blijkt dit toch een probleem voor de toekomst, dan start ik zelf een opleidingscentrum op.’ Een andere mogelijke bedreiging volgens Versteijnen is de kwestie looncomponent. Als CAO bedrijf dat alleen met Nederlanders werkt, zou het
vrijgeven van de cabotagewetgeving die stelt dat buitenlandse transportbedrijven niet dagelijks in Nederland mogen rijden, voor Versteijnen negatief kunnen uitpakken. ‘Dat zou betekenen dat de Nederlandse chauffeur ineens te duur wordt’, licht hij toe. ‘Het is interessant hierin scherp te zijn. Deze kwestie moet in Den Haag zeker geagendeerd blijven.’ Dat is waar Versteijnen persoonlijk en namens de brancheorganisatie bij het ministerie voor gezorgd heeft, enige tijd geleden aan tafel bij het Topteam logistiek in Den Haag. 

Schakelen en acteren
Bedreigingen horen bij ondernemen, vindt hij. Daar moet je als ondernemer op schakelen
en op acteren. ‘Ik ben daar niet zo bang voor’, besluit Versteijnen. ‘Het is maar net hoe je daar zelf sturing aangeeft. Ondernemen is geweldig, maar ik zeg wel eens met een lach: er moest niet zoveel vrije tijd in gaan zitten.’

Tekst: Jeanette van Haasen
Fotografie: Kees Bennema